Η διαχείριση ενός αγώνα μετά από αποβολή

Η διαχείριση του αγώνα μετά από αποβολή

Στο ποδόσφαιρο είναι πολλοί οι αστάθμητοι παράγοντες που καθορίζουν το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Λάθη παικτών, αγωνιστικός χώρος, καιρικές συνθήκες και ότι άλλο που δεν μπορεί να προβλεφθεί από μία ομάδα. Μέσα σ’ αυτούς τους παράγοντες ανήκουν και οι αποφάσεις των διαιτητών. Μία σημαντική εξέλιξη σ’ ένα παιχνίδι είναι η αποβολή. Μία ομάδα υποχρεούται να συνεχίσει τον αγώνα με παίκτη λιγότερο μέχρι την λήξη του. Τι γίνεται τότε? Πως πρέπει να παίξει η ομάδα?
Θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το θέμα από τακτικής άποψης με την υπόθεση εργασίας ότι η ομάδα που χάνει παίκτη έχει υψηλό δείκτη φυσικής κατάστασης και ο αγώνας γίνεται μεταξύ ισοδύναμων ομάδων. Είναι δύο βασικές παράμετροι για να μπορέσουμε να δείξουμε κάποιες εφαρμογές στην διάρκεια ενός αγώνα.
Η ιστορία της κόκκινης κάρτας
Η χρήση της κόκκινης κάρτας έγινε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 ως πιλοτική εφαρμογή και από του Μουντιάλ του Μεξικό το 1970 η FIFA την χρησιμοποίησε επίσημα σε όλους τους αγώνες. Η υποχρεωτικής της εφαρμογή έγινε στο Μουντιάλ της Ισπανίας το 1982. Την έμπνευση για την δημιουργία της την είχε ένα δάσκαλος από την Αγγλία ονόματι Κεν Άστον. Η αφορμή ήταν το πολύ σκληρό παιχνίδι των Αργεντινών στον αγώνα με τους Άγγλους στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 1966. Το χρώμα τους, το πρότεινε εξαιτίας των φωτεινών σηματοδοτών στους δρόμους που ρύθμιζαν την κίνηση. Μετά την υποχρεωτική εφαρμογή της ουσιαστικά άλλαξε και το παιχνίδι. Σύμφωνα με έρευνα για την περίοδο 2010/2011 στην Ευρώπη, οι διαιτητές χρησιμοποιούν τις κάρτες συχνά σε έναν αγώνα.

Ο πίνακας δείχνει πόσες κάρτες δείχνουν οι διαιτητές κατά μέσο όρο σ’ έναν αγώνα σε διάφορα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα το 2010/2011

Σε κάθε παγκόσμιο Κύπελλο οι κόκκινες κάρτες είναι αφορμή συζητήσεων και πολλές φορές καθορίζουν τον νικητή του αγώνα. Στο Μουντιάλ της Γερμανίας του 2006 έχουμε τις πιο πολλές κόκκινες κάρτες 30 και ακολουθεί το Μουντιάλ της Γαλλίας το 1988 με 23 και τρίτο το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής όπου είχαμε 17 κάρτες.
Η τακτική μετά την κόκκινη κάρτα
Η κόκκινη κάρτα διαφοροποιεί τις αριθμητικές ισορροπίες σ’ έναν αγώνα και λειτουργεί σχεδόν πάντα εις βάρος της ομάδας που την δέχεται. Έρευνα της Figures produced by Opta and Castrol Performance Analysts από το 1992 έως το 2000 έδειξε ότι στους αγώνες της Premier League όποια ομάδα έχανε παίκτη στην διάρκεια του αγώνα από κόκκινη κάρτα κατάφερε νίκη ή ισοπαλία σε ποσοστό 11,8%, αν η κάρτα δινόταν στην πρώτη ώρα του παιχνιδιού, 3,7% αν η αποβολή ήταν μεταξύ 60ο και 80ο λεπτού και 4,5%, αν η κάρτα ήταν μετά το 80ο λεπτό. Στην έρευνα για την περίοδο 2006/2007 στα πέντε μεγάλα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, τα ποσοστά ήταν 13,4% για την πρώτη ώρα, 8,1% για το διάστημα 60-80 και 4,9% για το 80ο λεπτό και μετά.
Η αναφορά στην στατιστική γίνεται για να δείξουμε ότι ακόμα και με παίκτη λιγότερο πάντα υπάρχει η δυνατότητα να κερδίσει μία ομάδα έστω και αν βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση στον αγωνιστικό χώρο. Η πίεση γίνεται μεγαλύτερη και η ψυχολογία των παικτών είναι βασικός παράγοντας για την σωστή λειτουργία του συστήματος που πρέπει να εφαρμοστεί με βάση τις εντολές του προπονητή.

Σχεδιάγραμμα πρώτης περίπτωσης: Οι κεντρικοί παίκτες κρατάνε κοντινές αποστάσεις και κινούνται μαζί

Πολλοί προπονητές δουλεύουν συστήματα στις προπονήσεις που αφορούν τρόπους αντίδρασης σε περιπτώσεις αποβολής κατά την διάρκεια ενός αγώνα. Προέχει η φυσική κατάσταση να είναι πολύ καλή και οι ποδοσφαιριστές να είναι προετοιμασμένοι για ειδικές καταστάσεις όπως προκύπτουν από το αριθμητικό μειονέκτημα. Αναλυτικότερα:

1. Στην περίπτωση που η ομάδα επιδιώκει να πετύχει τέρμα σε, μέχρι την αποβολή, ισόπαλο αποτέλεσμα και με σχηματισμό 4-4-2 η βασική οδηγία είναι σε σύστημα 4-3-2 όπου οι τρεις του κέντρου παίζουν σε κοντινές αποστάσεις μεταξύ τους και η άμυνα ανεβαίνει προ το κέντρο.
2. Στην περίπτωση που η ομάδα θέλει να κρατήσει αποτέλεσμα τότε η ίδια διάταξη πηγαίνει μέτρα πίσω και αμύνεται με το κενό στην απέναντι πλευρά του γηπέδου. Η λογική αυτή βασίζεται ότι η μεγάλη πάσα για αλλαγή παιχνιδιού είναι δύσκολη με το πέρασμα του χρόνου και η πίεση στη μπάλα την κάνει ακόμα πιο επικίνδυνη αφού από λάθος μπορεί να δημιουργηθεί αντεπίθεση με τους δύο επιθετικούς.
3. Υπάρχει και η περίπτωση να μετατραπεί το σύστημα σε 4-4-1 με δύο ζώνες άμυνας και τον επιθετικό στο κέντρο. Επιλέγεται συνήθως από ομάδες που θέλουν να κρατήσουν το αποτέλεσμα και ο αντίπαλος είναι μεγαλύτερης δυναμικότητας.

Σχεδιάγραμμα δεύτερης περίπτωσης: Επιλέγεται η πίεση στη μπάλα και η απέναντι πλευρά να έχει το κενό

Χρησιμοποιείται το 4-4-2 στο παράδειγμα γιατί και σε όποιο άλλο σύστημα η εφαρμογή καταλήγει σ’ αυτούς τους τρόπους αντιμετώπισης της αποβολής.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει αν εφαρμόζεται τακτική αφαίρεσης επιθετικού για τον λόγο ότι το παιχνίδι διαρκή ενενήντα λεπτά. Καμία φάση δεν μπορεί να χαθεί όταν υπάρχει πάντα η δυνατότητα εκδήλωσης επίθεσης που αυτό με την σειρά του δεν αφήνει την αντίπαλη άμυνα να στείλει παίκτες στην επίθεση ή να αφήσει χώρους.
Πολλές φορές οι προπονητές επιλέγουν να φορτώσουν την άμυνα με παίκτες και να έχουμε μία εφαρμογή του «κατενάτσιο». Στο σημερινό ποδόσφαιρο έχει πολύ λίγες πιθανότητες να πετύχει και ως θέαμα είναι αποκρουστικό. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι πάνω απ’ όλα σε μερικές περιπτώσεις αλλά υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για να τον πετύχει η ομάδα που παίζει μ’ έναν λιγότερο παίκτη.
Η αποβολή μπορεί να είναι κάτι δυσάρεστο στην διαχείριση ενός αγώνα αλλά δεν παύει να μία πιθανότητα στην διάρκεια του . Άρα αποτελεί πρόβλημα με δυνατότητες λύσεων και εφαρμογών. Ποτέ κανένας δεν έχασε εξ’ ορισμού επειδή η ομάδα του έπαιζε με δέκα παίκτες. Χρειάζεται καλή προετοιμασία, ψυχραιμία, γνώση των δυνατοτήτων των παικτών, στόχος και σύστημα που να μπορεί να εφαρμοστεί στην συγκεκριμένη αναμέτρηση.
www.overlap.gr