Του Γιώργου Ασπραδάκη*
Θέλοντας και μη κάποια στιγμή εμείς που ασχολούμαστε με όλους αυτούς τους μπόμπιρες στις ακαδημίες, κάνοντας την αυτοκριτική μας, πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να δούμε σε ποιο δρόμο βαδίζουμε, δηλαδή τι προτιμάμε για την ομάδα μας:
Μια πρόσκαιρη νίκη ή μια φυσιολογική μακροχρόνια εξέλιξη των ποδοσφαιριστών μας;
Ας εξετάσουμε την πρώτη περίπτωση, να επιδιώκουμε τη νίκη με κάθε τρόπο. Κερδίζοντας ένα παιγνίδι σε επίπεδο ακαδημιών πολλοί από μας αισθανόμαστε ότι ʽʼφαίνεται η δουλειά μαςʼʼ ότι είμαστε καλύτεροι προπονητές από τον αντίπαλο συνάδελφο, προσδοκώντας σε περισσότερα μέλη στην ακαδημία, έχοντας σαν βιτρίνα τα αποτελέσματα.
Στο βωμό της νίκης θα δώσουμε λιγότερο ή και καθόλου χρόνο συμμετοχής σε παιδιά που δεν ανταποκρίνονται ακόμα στις ʽʼαπαιτήσειςʼʼ του αγώνα, θα χρησιμοποιήσουμε παιδιά με ταχύτερη βιολογική ανάπτυξη, θα δίνουμε σαν τρελοί οδηγίες φωνασκώντας και χειρονομώντας από τον πάγκο, θα πούμε ʽʼδιώξε μακριά την μπάλαʼʼ, θα τα βάλουμε με τους παίκτες μας σε κάποιο λάθος, θα τα βάλουμε ακόμα και με τους διαιτητές.
Αυτά την ώρα του αγώνα ενώ στις προπονήσεις θα δώσουμε περισσότερη έμφαση στη φυσική κατάσταση και στην πρόωρη εξειδίκευση θέσεων για γρηγορότερα αποτελέσματα και για να είμαστε έτοιμοι για τη νίκη στον επόμενο αγώνα. Με λίγα λόγια θα χρησιμοποιήσουμε τα παιδιά για να φτιάξουμε το όνομά μας στο ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Υπάρχει όμως και το δεύτερο μονοπάτι. Αυτό που μας οδηγεί στη φυσιολογική εξέλιξη των παικτών, όπου τα παιδιά ευχαριστιούνται το ποδόσφαιρο μέσα από την συμμετοχή. Η τεχνική παίζει κυρίαρχο ρόλο και μέσα από τη δημιουργικότητά τους τα παιδιά αποκτούν τακτικές εμπειρίες.
Είναι μια διαδικασία που ξεκινάει μέσα από την προπόνηση. Δημιουργικοί προπονητές ενθαρρύνουν τα παιδιά να σκέφτονται και να δημιουργούν μόνα τους, να σέβονται τον εαυτό τους, τους συμπαίκτες και τους αντιπάλους. Να ευχαριστιούνται ανεξαρτήτου αποτελέσματος, να είναι δηλαδή πάντα νικητές. Νικητές της ζωής.
Είναι ένας δρόμος διαφορετικός αλλά είναι ο δρόμος της ποδοσφαιρικής αρετής που θα οδηγήσει στην παραγωγή παικτών που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες απαιτήσεις του αθλήματος αλλά και όσοι δεν τα καταφέρουν θα αποτελέσουν τους αυριανούς σωστούς φιλάθλους, παράγοντες, προπονητές ακόμα και διαιτητές.
Άρα λοιπόν μπροστά στο σταυροδρόμι που στεκόμαστε καλούμαστε να αποφασίσουμε τι θέλουμε: Μια εφήμερη καλή βαθμολογική θέση (ακόμα και κατάκτηση) σε ένα πρωτάθλημα ακαδημιών ή την προσωπική και φυσιολογική ανάπτυξη των μικρών ποδοσφαιριστών και κατʼ επέκταση του αθλήματος;
Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν κάποιες καταστάσεις, από τον καταρτισμό των προπονητών την συνεργασία με τους γονείς και τη συνεργασία μεταξύ σωματείων και ομοσπονδίας. Για παράδειγμα σε πρωταθλήματα ακαδημιών στις ανεπτυγμένες ποδοσφαιρικά χώρες δεν επιτρέπεται η πίεση ψηλά στο χώρο άμυνας των αντιπάλων. Έτσι διευκολύνεται η ανάπτυξη με τη μπάλα κάτω (και για τις δύο ομάδες) από την άμυνα και δεν οδηγούμαστε σε βαθιές μπαλιές του τερματοφύλακα ή του αμυντικού.
Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα σχετικά με τον αριθμό των παικτών, τις διαστάσεις των γηπέδων, την τοποθέτηση τους στο γήπεδο, ακόμα και με τον τρόπο διοργάνωσης ενός πρωταθλήματος ακαδημιών αλλά γι αυτά θα επανέλθουμε σε κάποιο μελλοντικό άρθρο.
* Ο Γιώργος Ασπραδάκης είναι Καθηγητής Φυσικής Αγωγής με ειδικότητα ποδόσφαιρο. Είναι κάτοχος UEFA Cʼ, υπεύθυνος των ακαδημιών στον Ο.Φ.Ιεράπετρας και αρθρογραφεί για το football-academies.gr
Μια πρόσκαιρη νίκη ή μια φυσιολογική μακροχρόνια εξέλιξη των ποδοσφαιριστών μας;
Ας εξετάσουμε την πρώτη περίπτωση, να επιδιώκουμε τη νίκη με κάθε τρόπο. Κερδίζοντας ένα παιγνίδι σε επίπεδο ακαδημιών πολλοί από μας αισθανόμαστε ότι ʽʼφαίνεται η δουλειά μαςʼʼ ότι είμαστε καλύτεροι προπονητές από τον αντίπαλο συνάδελφο, προσδοκώντας σε περισσότερα μέλη στην ακαδημία, έχοντας σαν βιτρίνα τα αποτελέσματα.
Στο βωμό της νίκης θα δώσουμε λιγότερο ή και καθόλου χρόνο συμμετοχής σε παιδιά που δεν ανταποκρίνονται ακόμα στις ʽʼαπαιτήσειςʼʼ του αγώνα, θα χρησιμοποιήσουμε παιδιά με ταχύτερη βιολογική ανάπτυξη, θα δίνουμε σαν τρελοί οδηγίες φωνασκώντας και χειρονομώντας από τον πάγκο, θα πούμε ʽʼδιώξε μακριά την μπάλαʼʼ, θα τα βάλουμε με τους παίκτες μας σε κάποιο λάθος, θα τα βάλουμε ακόμα και με τους διαιτητές.
Αυτά την ώρα του αγώνα ενώ στις προπονήσεις θα δώσουμε περισσότερη έμφαση στη φυσική κατάσταση και στην πρόωρη εξειδίκευση θέσεων για γρηγορότερα αποτελέσματα και για να είμαστε έτοιμοι για τη νίκη στον επόμενο αγώνα. Με λίγα λόγια θα χρησιμοποιήσουμε τα παιδιά για να φτιάξουμε το όνομά μας στο ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Υπάρχει όμως και το δεύτερο μονοπάτι. Αυτό που μας οδηγεί στη φυσιολογική εξέλιξη των παικτών, όπου τα παιδιά ευχαριστιούνται το ποδόσφαιρο μέσα από την συμμετοχή. Η τεχνική παίζει κυρίαρχο ρόλο και μέσα από τη δημιουργικότητά τους τα παιδιά αποκτούν τακτικές εμπειρίες.
Είναι μια διαδικασία που ξεκινάει μέσα από την προπόνηση. Δημιουργικοί προπονητές ενθαρρύνουν τα παιδιά να σκέφτονται και να δημιουργούν μόνα τους, να σέβονται τον εαυτό τους, τους συμπαίκτες και τους αντιπάλους. Να ευχαριστιούνται ανεξαρτήτου αποτελέσματος, να είναι δηλαδή πάντα νικητές. Νικητές της ζωής.
Είναι ένας δρόμος διαφορετικός αλλά είναι ο δρόμος της ποδοσφαιρικής αρετής που θα οδηγήσει στην παραγωγή παικτών που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες απαιτήσεις του αθλήματος αλλά και όσοι δεν τα καταφέρουν θα αποτελέσουν τους αυριανούς σωστούς φιλάθλους, παράγοντες, προπονητές ακόμα και διαιτητές.
Άρα λοιπόν μπροστά στο σταυροδρόμι που στεκόμαστε καλούμαστε να αποφασίσουμε τι θέλουμε: Μια εφήμερη καλή βαθμολογική θέση (ακόμα και κατάκτηση) σε ένα πρωτάθλημα ακαδημιών ή την προσωπική και φυσιολογική ανάπτυξη των μικρών ποδοσφαιριστών και κατʼ επέκταση του αθλήματος;
Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν κάποιες καταστάσεις, από τον καταρτισμό των προπονητών την συνεργασία με τους γονείς και τη συνεργασία μεταξύ σωματείων και ομοσπονδίας. Για παράδειγμα σε πρωταθλήματα ακαδημιών στις ανεπτυγμένες ποδοσφαιρικά χώρες δεν επιτρέπεται η πίεση ψηλά στο χώρο άμυνας των αντιπάλων. Έτσι διευκολύνεται η ανάπτυξη με τη μπάλα κάτω (και για τις δύο ομάδες) από την άμυνα και δεν οδηγούμαστε σε βαθιές μπαλιές του τερματοφύλακα ή του αμυντικού.
Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα σχετικά με τον αριθμό των παικτών, τις διαστάσεις των γηπέδων, την τοποθέτηση τους στο γήπεδο, ακόμα και με τον τρόπο διοργάνωσης ενός πρωταθλήματος ακαδημιών αλλά γι αυτά θα επανέλθουμε σε κάποιο μελλοντικό άρθρο.
* Ο Γιώργος Ασπραδάκης είναι Καθηγητής Φυσικής Αγωγής με ειδικότητα ποδόσφαιρο. Είναι κάτοχος UEFA Cʼ, υπεύθυνος των ακαδημιών στον Ο.Φ.Ιεράπετρας και αρθρογραφεί για το football-academies.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου