Του Δημήτρη Ψωμά
Ο ρόλος των γονιών στην ανάπτυξη του ποδοσφαίρου έχει
γίνει μεγάλο θέμα στην Αγγλία μετά από ένα άρθρο, γραμμένο από καρδιάς
του πρώην επιθετικού της Μπαρσελόνα και της Τότεναμ, Γκάρι Λίνεκερ. O
βετεράνος αστέρας, δήλωσε μεταξύ άλλων ότι για ένα μέρος της αποτυχίας της Εθνικής Αγγλίας ευθύνεται η αρνητική κουλτούρα από τα “grassroots” και ειδικά από τους πιεστικούς γονείς.Ο Λίνεκερ πιστεύει ότι η έλλειψη υποστήριξης και ενθάρρυνσης, η υπερβολική κριτική, η αρνητικότητα και η έλλειψη σεβασμού προς τους διαιτητές στερεί τη χώρα από εκείνο τον δημιουργικό παίκτη που χρειάζεται. Αυτοί οι παίκτες δεν έχουν την απαραίτητη υποστήριξη και ενθάρρυνση, γι’αυτό το λόγο δε φτάνουν στο αποκορύφωμα των ικανοτήτων τους.
Οι πιεστικοί γονείς που φωνασκούν από τις εξέδρες σκοτώνουν την αγάπη των παιδιών τους για το ποδόσφαιρο.
Είναι εκείνοι οι γονείς οι οποίοι τσιρίζουν από την πλάγια γραμμή στον κάθε μικρό Λίαμ, κάνοντάς τον να νιώθει αδέξιος και βγάζοντάς τον εκτός ρυθμού και οι οποίοι ευθύνονται εν μέρει, σύμφωνα με το Λίνεκερ, για την παρακμή του Αγγλικού ποδοσφαίρου.
Παρατίθεται το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου που έγραψε ο Λίνεκερ και αφορά στους γονείς:
Δείτε το πρότυπο εδώ
“Υπάρχουν τρία ερωτήματα στα οποία καλούμαι συχνά να απαντήσω:
1) Ποια είναι η αγαπημένη σου γεύση σνακ; 2) Τι εννοούσες όταν έδειξες το μάτι σου και κοίταξες προς τον πάγκο την ώρα που ο Γκασκόιν δάκρυσε (στον ημιτελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 1990 στο ματς με τη Δυτική Γερμανία) και 3) Γιατί η η Εθνική ομάδα της Αγγλίας πάντα απογοητεύει με τις εμφανίσεις της σε μεγάλες διοργανώσεις;
Στo ερώτημα που γεννάται από τη συμμετοχή του σε διαφήμιση σνακ απαντά: “Δεν είναι μέρος για διαφημίσεις αλλά... Αλάτι και ξύδι.
Όσο για το δεύτερο ερώτημα, στο παιχνίδι με τη Δυτική Γερμανία, κοίταξα προς το μέρος που βρισκόταν ο Μπόμπι Ρόμπσον (τότε προπονητής των Λιονταριών) εννοώντας –πρόσεχέ τον- επειδή ήξερα ότι ο Πολ είναι ένας ιδιαίτερος και ευαλωτος ποδοσφαιριστής οπότε είχε ανάγκη από φροντίδα, (αναφερόμενος στο περίφημο περιστατικό όπου ο Γκασκόιν δέχτηκε κίτρινη κάρτα η οποία του στερούσε τη συμμετοχή στο μεγάλο τελικό σε περίπτωση πρόκρισης της Εθνικής Αγγλίας).
"Τα πράγματα ήταν καλύτερα πίσω στις μέρες μου". Γιατί απλά δεν ήταν!
Αναλογικά, ουδέποτε παρήγαμε τόσους παίκτες με τεχνική ικανότητα όσους παρήγαγαν άλλες χώρες. Βέβαια αναδείχθηκαν παίκτες με ικανότητες και ισχυρή ποδοσφαιρική προσωπικότητα όλα αυτά τα χρόνια, αν και το σύστημα ανάπτυξης ποδοσφαίρου της χώρας ήταν απαρχαιωμένο.
Και εδώ εισέρχομαι στην ουσία του θέματος. Μέχρι πρόσφατα, ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν εκπαιδεύαμε σωστά τους νέους ποδοσφαιριστές.
Ποτέ δεν υποδείξαμε στους προπονητές μας πως να εκπαιδεύσουν με σωστό τρόπο τα παιδιά. Και πάλι δεν θα ήταν αρκετοί για να εκπαιδεύσουν τους νέους.
Χώρες όπως η Ισπανία, η Γερμανία, και η Ολλανδία (εκείνες δηλαδή που με συνέπεια παράγουν έξοχους ποδοσφαιριστές) διαθέτουν 10 φορές περισσότερους προπονητές με προσόντα σε σχέση με την Αγγλία.
Γράφω όλα αυτά, όχι με πρόθεση να τονώσω την απαισιοδοξία σας, αλλά αντιθέτως για να προσδώσω ελπίδα. Η αλλαγή έχει έρθει. Πρόσφατα η Football Association (διοργανώτρια αρχή των πρωταθλημάτων στην Αγγλία) πραγματοποίησε κάποιες καίριες αλλαγές οι οποίες δυνητικά θα επιφέρουν αποτελέσματα στον τομέα παραγωγής ανερχόμενων παικτών.
Σε αυτή τη χώρα, από την εποχή που οι μπάλες φτιάχνοταν από δέρμα γουρουνιού, παίζαμε σε εστίες χωρίς δίχτυα και σε όλο το γήπεδο ανεξάρτητα από την ηληκία του καθενός.
Αυτό είναι γελοίο. Επτάχρονοι και οκτάχρονοι προσπαθούσαν να καλύψουν το μήκος επαγγελματικών γηπέδων.
Η επιπλέον παραφροσύνη έρχεται όταν ένας μικρός τερματοφύλακας πρέπει να σταθεί επάξια προσπαθώντας να καλύψει την τεράστια για εκείνον εστία, όπου το ύψος του οριζόντιου δοκαριού είναι το διπλάσιο από εκείνο του νεαρού.
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι έχουμε μια συγκεκριμένη παράδοση και κουλτούρα στο ποδόσφαιρο: Τα δυνατά παιδιά τα οποία μπορούν και κλοτσάνε πιο μακριά τη μπάλα είναι εκείνα που ξεχωρίζουν. Και ποια είναι η τύχη ενός μικροκαμωμένου, αλλά ταλαντούχου μέσου να αναπτύξει τις ικανότητές του; Καμία.
Αυτή η τρέλα λοιπόν μεγαλώνει εξαιτίας των μανιακών γονέων οι οποίοι από την πλάγια γραμμή εκσφενδονίζουν ανοησίες στα παιδιά τους. Η ανταγωνιστική φύση των περισσότερων γονέων είναι εκπληκτική. Ο φόβος τον οποίο καλλιεργούν στο φέρελπι μα και παράλληλα ευαίσθητο μικρό τους προκαλεί μεγάλη θλίψη.
Χρειαζόμαστε μια επανάσταση των γονέων. Αν μπορούσαμε μόνο να τους κάνουμε να βγάλουν το σκασμό και να αφήσουν τα παιδιά τους να ευχαριστηθούν το παιχνίδι θα υπήρχε μεγάλη διαφορά.
Έχοντας ο ίδιος 4 αγόρια, έχω βρεθεί στις πλάγιες γραμμές των γηπέδων σε αμέτρητα παιχνίδια. Έχω ακούσει ανοησίες, έχω γίνει μάρτυρας άσχημων συμπεριφορών και διαπίστωσα το κακό που γίνεται στα παιδιά.
Ταλαντούχοι νεαροί παίκτες να δέχονται τις φωνές των αστοιχείωτων πατεράδων τους: “Μην τα κάνεις θάλασσα” , “Απλά κλώτσα” , “Σταμάτα να περιφέρεσαι”.
Θα μπορούσα να συνεχίσω. Έχω δει κάποιον πατέρα να αρπάζει το γιο του από το λαιμό και να του φωνάζει: “Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ αν παίζεις τόσο χάλια”.
Προσωπικά, πάντα με τις φωνές μου από το πλάι, έδινα κουράγιο και στις δυο ομάδες.
Μερiκές από τις ακαδημίες σε όλη τη χώρα έχουν υιοθετήσει τον κανόνα που ορίζει τους γονείς να παραμένουν ήσυχοι και μόνο να χειροκροτούν.
Αυτός ο κανόνας έχει επιτρέψει στους νεαρούς παίκτες να εκφράζουν μέσα στο γήπεδο το ποδοσφαιρικό τους ταλέντο, να ξεσηκώνουν το κοινό, να προσπαθούν να πετύχουν μια περίτεχνη ενέργεια χωρίς να φθάνουν στα αυτιά τους οι ενοχλητικές φωνές των γονιών τους. Αυτό είναι πολύ καλό.
Ποιός νοιάζεται για το ποια ομάδα θα κερδίσει σε έναν αγώνα Τζούνιορ; Ποιον ενδιαφέρει αν ο νεαρός κάνει ένα λάθος; Μα με τα λάθη μας μαθαίνουμε.
Μεγαλώνουμε μια γενιά ποδοσφαιριστών που ζουν στον ιδεατό κόσμο της FIFA, που οι άνθρωποί της έχουν την πεποίθηση πως γνωρίζουν τα πάντα για το ποδόσφαιρο, όμως δεν αντιλαμβάνονται την ευχαρίστηση που προσφέρει το συναίσθημα της επίτευξης γκολ, την ικανοποίηση μιας κάθετης πάσας η οποία διασπά την άμυνα, το συναίσθημα της δύναμης που προέρχεται από μια κερδισμένη μονομαχία ή ύστερα από ένα πετυχημένο τάκλιν.
Τα πράγματα αλλάζουν σταδιακά. Οι ακαδημίες “φημώνουν” τους γονείς.
Η διοργανώτρια αρχή του Αγγλικού Πρωταθλήματος μίκρυνε τις διαστάσεις των γηπέδων και το μέγεθος των εστιών για τους μικρούς σε ηλικία ποδοσφαιριστές. Η προπονητική βελτιώθηκε. Η επανάσταση έχει αρχίσει.
Θα πρέπει όμως να επικεντρώσουμε την προσοχή μας και σε εκείνες τις όμορφες πλευρές του παιχνιδιού: Σε εκείνες τις ανεξήγητες όμορφες στιγμές που μας προσφέρουν οι “ευθραυστες ποδοσφαιρικές ιδιοφυίες” όπως είναι ο Πολ Γκασκόιν. Πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουμε τους νέους παίκτες όπως έκανε ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον με τον Γκασκόιν, δηλαδή με υπομονή και κατανόηση. Τότε ίσως βιώσουμε μια επανάσταση και μπορεί η Εθνική Αγγλίας να πάει ακόμα πιο μακριά από έναν δακρύβρεχτο ημιτελικό απέναντι σε “καλοαναθρεμένους” Γερμανούς.
Ίσως κάποτε, και μια μέρα θα ξανασηκωθούμε.
Aλήθεια, που άφησα τα πατατάκια μου με γεύση αλάτι και ξύδι;”
20/01/2014
www.acadimies.gr
Επιμέλεια: Δώρα Ιωακειμίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου