Στον σημερινό μας κόσμο τα παιδιά δεν μπορούν πια να παίξουν έξω από το σπίτι τους, χωρίς επίβλεψη και τον ρόλο αυτό τον έχουν αναλάβει οι γονείς και οι προπονητές τους. Λόγω της ανταγωνιστικής τάσης που φέρνουν οι ενήλικες στο παιχνίδι των παιδιών, κάνουν τους μικρούς μας φίλους, να μην προλαβαίνουν να ερωτευτούν το ποδόσφαιρο, γιατί δεν παίζουν ελεύθερα και δεν το διασκεδάζουν όσο πρέπει. Αυτό έχει και σαν συνέπεια να μην μπορούν τα παιδιά μας να αναπτύξουν πραγματικά και τις δεξιότητες τους.
Ο αείμνηστος, μεγάλος Alex Stock, διευθυντής της QPR & Fulham στοχεύοντας σ’ αυτό είπε για το σύγχρονο νεανικό παιχνίδι:
«Όπου και να πάω υπάρχουν προπονητές. Δάσκαλοι που λένε στα μικρά αγόρια να μην το κάνουν αυτό ή εκείνο και γενικά δεν αφήνουν τα καημένα τα μικρά παιδιά να παίξουν ελεύθερα. Νεανικές ομάδες παίζουν με πολλούς κεντροαμυντικούς και έναν στην επίθεση, χωρίς πλάγιους, τέσσερις στο κέντρο…. Φοβούνται μέχρι θανάτου να μη χάσουν, ακόμα και σε αυτή την τρυφερή ηλικία, και αυτό με κάνει να κλαίω».
Οι ποδοσφαιριστές που έμαθαν παίζοντας στο δρόμο, και στις αλάνες, στους οποίους αναφέρθηκε ο Bobby Charlton, δεν είχαν τόσα ενδιαφέροντα να τους αποσπούν, όπως τα σύγχρονα παιδιά. Δεν ήταν κλεισμένοι στο σπίτι με γονείς τρομοκρατημένους από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων και τον κίνδυνο των «αγνώστων». Τα παιδιά εκείνο τον καιρό δεν έπαιζαν μόνο ποδόσφαιρο, αλλά σκαρφάλωναν στα δέντρα, οδηγούσαν ποδήλατα, έχτιζαν κρυψώνες και εξερευνούσαν την γειτονιά τους. Η αυτοπεποίθηση, οι κοινωνικές δεξιότητες και η ικανότητα να ρισκάρουν τους έκαναν να μαθαίνουν απ’ αυτές τις εμπειρίες, τους έκαναν να απολαμβάνουν το παιχνίδι τους πολύ περισσότερο.
Στο ποδόσφαιρο του δρόμου, μπορούσε να συμμετέχει, το κάθε παιδί στην γειτονιά. Μπορεί να ντρεπόταν που το διάλεγαν τελευταίο, αλλά τουλάχιστον έπαιζε, και αν το παιχνίδι ήταν πολύ άνισο και έχανε την χαρά του, τότε «Αντρέαs ο μάγος της ντρίπλας» άλλαζε ομάδα με τον «αδέξιο Μάριο» για να το ισορροπήσουν. Τα παιδιά επίσης μάθαιναν να παίζουν σε διαφορετικές θέσεις. Μπορεί να ήσουν τερματοφύλακας μια μέρα, να έπαιζες αμυντικός την επόμενη και επιθετικός την άλλη. Το σίγουρο ήταν ότι το τότε παιδί, είχε μια ολοκληρωμένη ποδοσφαιρική εκπαίδευση, και το σημαντικότερο ότι εφεύρισκε τρόπους στο μυαλό του για να είναι καλύτερος την επόμενη μέρα.
Επίσης έπαιζε εναντίον μεγαλύτερων παιδιών, και αν δεν μπορούσε να τους φτάσει σωματικά, έπρεπε να χρησιμοποιήσει καινούριες τεχνικές και διορατικότητα για να μπορέσει να τους ανταγωνιστεί. Τα παιδιά μάθαιναν το ένα από το άλλο και υπήρχε καθημερινή βελτίωση.
Τα σημερινά παιδιά μαθαίνουν από τους μεγάλους. Χωρίς την ελευθερία του δρόμου, οι πρώτες ποδοσφαιρικές τους εμπειρίες είναι οργανωμένες, ελεγχόμενες και διδασκόμενες. Η γνώμη τους δεν μετρά πραγματικά, και δεν προλαβαίνουν να αναπτυχθούν και να μάθουν. Όπως οι οικογένειες δεν έχουν πια χρόνο να μαγειρέψουν ένα κανονικό γεύμα και να καθίσουν μαζί στο τραπέζι, οι προπονητές δεν έχουν «χρόνο για χάσιμο» για να αναπτύξουν στα παιδιά το ποδόσφαιρο.
Η ανάπτυξη είναι μακροπρόθεσμη και χρειάζεται χρόνια υπομονής, αλλά στην σημερινή κοινωνία που επιζητά τη «νίκη με κάθε κόστος» οι προπονητές θέλουν να επιτύχουν εδώ και τώρα, οπότε διαλέγουν τα μεγαλύτερα παιδιά, και βάζουν ένα γίγαντα να χτυπήσει την μπάλα όσο πιο δυνατά γίνεται προς σε ένα ακόμα μεγαλύτερο γίγαντα που στέλνει την μπάλα στο βάθος του τέρματος. 10-0, είμαστε ομαδάρα και η άλλη ομάδα είναι χάλια.
Οι θεατές εκρήγνυται σε απόλυτη έκσταση όταν σκοράρει η ομάδα τους, αλλά σπάνια χειροκροτούν είτε τα γκολ ή το επιδέξιο ποδόσφαιρο των αντιπάλων τους. Τι μαθαίνουν τα παιδιά από όλο αυτό; Σίγουρα όχι ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα όμορφο παιχνίδι. Μαθαίνουν ότι είσαι ήρωας άμα κερδίσεις και επιστρέψεις στο σπίτι με το τρόπαιο του «‘Αντρα του Αγώνα». Αλλά άμα χάσεις είσαι ο κακός – και είναι ψυχρή η διαδρομή μέχρι το σπίτι με τον μπαμπά σου, να αναλύει το κάθε σου λάθος.
Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε νικητές ποδοσφαιριστές ξανά, πρέπει να δώσουμε το παιχνίδι πίσω στα παιδιά. Στον 21ο αιώνα, το ποδόσφαιρο του δρόμου μπορεί να έμεινε πίσω στο παρελθόν, αλλά τουλάχιστον θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να παρέχουμε κάτι ανάλογο σε ένα ασφαλές, διασκεδαστικό περιβάλλον στις παιδικές ομάδες.
Απλώς θα πρέπει να κάνουμε πίσω σαν προπονητές και να αφήσουμε τα παιδιά να παίξουν. Σε μικρά παιχνίδια, όπως το 4v4, το παιχνίδι μπορεί να είναι ο δάσκαλος και τα διαφορετικά είδη γκολ και χαρακτηριστικών μπορούν να επικεντρώσουν σε διαφορετικές ικανότητες και διορατικότητα. Για τα παιδιά, συνεχίζει να είναι απλά ένα παιχνίδι και το σημαντικότερο, ένα διασκεδαστικό παιχνίδι. Πρέπει να μάθουν να λύνουν τα δικά τους ποδοσφαιρικά προβλήματα στον αγωνιστικό χώρο, να προσπαθήσουν από μόνοι τους, πριν να τους δώσουμε την έτοιμη λύση.
Γονείς, προπονητές και παιδιά πρέπει να δουλέψουν μαζί. Ομάδες Grassroots πρέπει να κάνουν συναντήσεις με τους γονείς και τα παιδιά για να συζητήσουν κανονισμούς και συμφωνίες και να καταλάβουν όλοι ποια είναι η συμβολή τους. Στην ομάδα που προπονώ είχαμε φανταστικά αποτελέσματα χρησιμοποιώντας αυτή την φιλοσοφία.
Ανακαλύψαμε ότι αν δίνουμε προτεραιότητα και ελευθερία στα παιδιά και τα αφήνουμε να παίξουν απλά το παιχνίδι τους, όχι μόνο διασκεδάζουν και αναπτύσσονται καλύτερα σαν άνθρωποι, αλλά αναπτύσσουν πάθος για το ποδόσφαιρο. Αυτό που μας εξέπληξε περισσότερο ήταν ότι είδαμε σχεδόν άμεσα αποτελέσματα στο γήπεδο. Τα παιδιά εκφράζονταν, δεν φοβόντουσαν την αποτυχία (κανένας δεν τους φωνάζει) και έπαιζαν με φαντασία και ικανότητα.
Επίσης είδαμε βελτίωση στα λιγότερο ταλαντούχα παιδιά, που πολλοί αδίστακτοι προπονητές θα τα είχαν πετάξει έξω από το γήπεδο, πολλά χρόνια πριν. Είναι σαν να βρίσκονται τα παιδιά πίσω στον δρόμο, όλοι παίζουν χαμογελαστοί, με γονείς και προπονητές που λάμπουν από χαρά να τους παρακολουθούν. Συμπέρασμα μη φωνάζετε στα παιδιά. Γονείς και προπονητές η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός. Αφήστε ελεύθερη τη φαντασία τους, να δημιουργήσουν και μην τα κάνετε να φοβούνται.
Ίσως, αν αυτό το μήνυμα μπορεί να εξαπλωθεί, θα μπορούσε να επαναφέρει μια γενιά ποδοσφαιριστών που παίζουν δημιουργικά και χωρίς φόβο, που λύνουν τα προβλήματα τους στο γήπεδο, και που απολαμβάνουν το παιχνίδι. Ποδοσφαιριστές που παίζουν για να κερδίσουν, αντί να χάνουν από φόβο.
ΥΓ. Υπάρχει μια νέα γενιά προπονητών, που προσπαθούν πάνω σε αυτό το μοτίβο, αλλά και τελευταία και κάποιες ακαδημίες. Στο football-academies.gr όταν τους εντοπίσουμε τους συγχαίρουμε. Μακάρι κάποια στιγμή να είναι η πλειονότητα.
Επιμέλεια: Γιάννης Βαλμάς για το football-academies.gr (με πληροφορίες από το Proacademy11)
Το βρήκαμε εδώ: www.football-academies.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου