Χαίρετε! Να ξεκινήσω λέγοντας πως δικαιωματικά η Ρεάλ Μαδρίτης είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης, αφού σε έναν αγώνα 120 λεπτών, οι δυνάμεις της φάνηκαν να είναι περισσότερες από της πανάξιας αντιπάλου της.
Η απόλυτη σε ομαδικότητα Ατλέτικο ξέμεινε από καύσιμα όταν ο αγώνας οδηγήθηκε στην παράταση.Εκεί όμως που ήθελα να σταθώ και με απασχολεί ιδιαίτερα και μετά την ολοκλήρωση του τελικού, είναι η στάση του καλύτερου αυτή τη στιγμή ποδοσφαιριστή στον κόσμο.
Είναι κρίμα παιδιά ανά τον κόσμο να έχουν σαν ίνδαλμα έναν ποδοσφαιριστή όπου το «Εγώ» του είναι παραπάνω από κάθε τι άλλο. Το ότι δεν έπιασε απόδοση σε ολόκληρο το παιχνίδι, δεν τον κάνει μικρότερο ποδοσφαιριστή.
Το ότι όμως δεν πανηγύρισε σε κανένα από τα τρία γκολ των συμπαικτών του, αλλά στη δική του εκτέλεση πέναλτι και πριν προλάβει καλά - καλά η μπάλα να ακουμπήσει δίχτυα, είχε προλάβει να βγάλει την μπλούζα του και με αυταρέσκεια πόζαρε μπροστά στις κάμερες το καλογυμνασμένο του σώμα, αυτό τον κάνει ελάχιστο σαν άνθρωπο.
Δικαιολογίες σίγουρα υπάρχουν! Θες η παιδική του ηλικία, θες η λάθος ανατροφή και η παιδεία που δεν πήρε με την απουσία του πάτερα του από το σπίτι και δεν ξέρω τι άλλο, συνθέτουν την ελάχιστη προσωπικότητα αυτού του μεγάλου αθλητή μέσα στα γήπεδα.
Μπορεί στο υπόλοιπο της ζωής του να είναι ένας άλλος και ειλικρινά το εύχομαι...Σωστό όμως πρότυπο έχοντας αλαζονεία, παθολογικό εγωισμό και αυταρέσκεια, ναρκισσισμού που δε θα δικαιολογούσα ούτε σε γυναίκα, για το γιο μου δε θα το επέτρεπα.
Και επειδή τέτοιους μεγάλους αγώνες χαίρομαι που και η γυναίκα μου θέλει να τους βλέπουμε μαζί, σας αποκαλύπτω πως ένα τέτοιο θέαμα είναι αποκρουστικό και από μια γυναίκα . Ένας Ζινταν δε θα αντιδρούσε ποτέ έτσι και το έχει αποδείξει σε αντίστοιχη περίπτωση.
Δε συγκρίνω... παικτικά τους δυο, γιατί γούστα είναι αυτά. Όμως ποιος είναι κύριος, πατριώτης και αρχηγός πραγματικός, δεν είναι θέμα γούστου, αλλά πραγματικότητας...Τι να το κάνεις να ξέρεις... κιλά μπάλας, να έχεις αναγνωρισιμότητα παγκόσμια, να έχεις αμέτρητα χρήματα και κοιλιακούς πέτρα και παρ' ολαυτα να παραμένεις λίγος σαν άνθρωπος. Και μη βιαστείτε να πείτε πως μπορεί να ζηλεύω, γιατί από μικρός πρότυπα αντρικά είχα τύπους που έχουν όλα τα παραπάνω, αλλά και το στοιχείο του σωστού άντρα σε υπερθετικό.
Και αφίσα του Bruce Lee είχα και του Jordan πολλές και τον Ζινταν θαύμαζα και τον Μπέκαμ παραδέχομαι και στον Μπρατ Πιτ βγάζω το καπέλο, αλλά τυπάκια με βγαλμένο φρύδι, ισιωτική στο μαλλί και χαλάουα σε όλο το σώμα χωρίς λόγο, το σεβασμό μου δεν μπορούν να τον κερδίσουν όσες γκολάρες και αν βάλουν!
Άρθρο του
Νίκου Αναδιώτη στο sportdog.grsports-academies.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου