Η σπουδαιότητα της σχέσης του προπονητή με τον αθλητή.

Photo: picasaweb

 Είναι η πιο ιδιάζουσα σχέση σε τούτη τη ζωή. Πολυτάραχη, περίπλοκη, ανιδιοτελής, αναγκαστική, δύσκολη. Πώς βλέπει ο προπονητής τον αθλητή και πώς ο αθλητής τον προπονητή;

Έχουν γραφτεί άπειρα τραγούδια, έχουν γυριστεί άπειρες ταινίες, έχουν γραφτεί αμέτρητα βιβλία. Η πλειοψηφία αυτών είναι ο έρωτας. Μία πλοκή που έχει σαν επίκεντρο την ερωτική σχέση. Θαρρείς πως είναι η φυγόκεντρος δύναμη, γύρω από την οποία κινείται το σύμπαν. Αν, μάλιστα, συγκεκριμενοποιήσεις το θέμα στον όρο «σχέση», τότε η ερωτική διάσταση της σχέσης φτάνει σχεδόν στο απόλυτο.
Αν, για παράδειγμα, γίνονταν ένα γκάλοπ και η ερώτηση ήταν «πες μου ένα είδος σχέσης», το 95% θα απαντούσε «ερωτική». Το υπόλοιπο 5% θα χωρίζονταν σε φιλική σχέση, σε σχέση γονέων-παιδιών, μαθητών-καθηγητών κ.ο.κ. Θα ανέφερε κανείς άραγε τη σχέση προπονητή-αθλητή; Νομίζω πως όχι. Κι' όμως, πρόκειται για την πιο αμφίρροπη και περίεργη σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.
Ο προπονητής βλέπει τους αθλητές ως παιδιά του. Αυτός είναι ο τίτλος αυτής της παραγράφου. «Περνάνε» από τα χέρια του προπονητή εκατοντάδες παιδιά. Άλλα είναι τελείως ξένα σ' αυτόν, άλλα είναι συγγενείς του, άλλα είναι ταλαντούχα, άλλα αντιμετωπίζουν κινητικά ή άλλου είδους προβλήματα. Κάποια είναι εξ όψεως συμπαθητικές φυσιογνωμίες, κάποια άλλα είναι δύστροπα και απαιτούν λεπτούς χειρισμούς. Ο προπονητής καλείται να περιθάλψει τους πάντες με αγάπη.
Μόνο έτσι η δικαιοσύνη είναι εφικτή και δεν επαφίεται στα διακριτά όρια της ουτοπίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο προπονητής πιέζεται μέσω της ιδιοτέλειας για να αγαπήσει τα παιδιά. Απλώς συμβαίνει μόνο του. Όπως συμβαίνει και με τον γονιό που αγαπάει τα παιδιά του. Το φέρνει η ίδια η ζωή. Ο προπονητής, λοιπόν, παίρνει ένα ακατέργαστο προϊόν και το κατεργάζεται. Το αν το προϊόν αυτό θα κατεργαστεί σε διαμάντι, σε ρουμπίνι ή σε άνθρακα, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, τους οποίους δεν είναι η ώρα να αναλύσουμε.

Έτσι, ο προπονητής βλέπει μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο τους αθλητές του να αλλάζουν μορφή, να διαμορφώνονται πνευματικά και σωματικά μέσα από τα δικά του διδάγματα και προγράμματα. Είναι ο κύριος υπεύθυνος της θετικής τους ανάπτυξης. Ένας δημιουργός, ένας πλαστουργός. Το συναίσθημα, φυσικά, του να βλέπεις ένα παιδί να αναπτύσσει αρετές εξαιτίας των όσων του έχεις δώσει είναι εύκολο να το αντιληφθεί ο καθένας και δεν έχει νόημα να το αναλύσω περαιτέρω. Όπως, επίσης, και το συναίσθημα όταν ένα παιδί τραυματίζεται. Πονάς κι' εσύ μαζί του. Βλέποντάς τα όλα αυτά, καταλαβαίνουμε όλοι μας ότι ο προπονητής αγαπάει τους αθλητές ως παιδιά του.

Ο αθλητής βλέπει τον προπονητή ως γονιό του. Αυτός είναι ο τίτλος αυτής της παραγράφου. Σε αντίθεση με τον προπονητή, από του οποίου τα χέρια «περνάνε» εκατοντάδες αθλητές, ο αθλητής συνήθως έχει έναν προπονητή, τον οποίο τοποθετεί απείρως ψηλά στην ιεραρχία. Πολλές φορές και πάνω από τον γονιό. Ακόμα κι' αν δεν το κάνει συνειδητά, ενδόμυχα επηρεάζεται από τις νουθεσίες του προπονητή περισσότερο από τον καθένα. Είναι πολύ πιθανό, σε μία εσωτερική διαπάλη του αθλητή, να ακούσει τη συμβουλή του προπονητή και να μην ακούσει την αντίστοιχη του γονέα. Πώς γίνεται αυτό;

Υπάρχει το εξής αναντίρρητο. Όταν ο αθλητής, ας πούμε ένας παλαιστής, κάνει αθλητικά όνειρα (να πάρει ένα χρυσό μετάλλιο, να συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες, να έχει ένα υψηλό επίπεδο σωματικής διάπλασης και τεχνικής), τότε φέρνει ως απόλυτο σχεδόν πρότυπο τον προπονητή του. Είναι το αμεσότερο παράδειγμα για να σκεφτεί. Μία επουράνια θεότητα που την έχει μπροστά του, ζωντανή. Μικρή παρένθεση, αναφέρομαι σε φυσιολογικές συνθήκες και όχι σε περιπτώσεις όπου οι προπονητές είναι μόνο κατ' ευφημισμόν προπονητές. Το αναφέρω αυτό γιατί πολλά έχουν δει τα ματάκια μας... Προπονητές που δεν ξέρουν τους κανόνες δεοντολογίας, δεν έχουν καν τη στοιχειώδη γνώση υγιεινής και συμπεριφοράς κ.α. Τους βγάζω απ' έξω αυτούς. Επανέρχομαι.

Αυτή τη θεότητα, λοιπόν, ο αθλητής την ακούει ως θέσφατο. Ακόμα κι' αν διάφορες προτροπές του προπονητή είναι ολοφάνερα λαθεμένες, ο αθλητής θα επηρεαστεί. Διότι υποσυνείδητα ωραιοποιεί κάθε ατέλεια του προπονητή και μεγαλοποιεί-θεοποιεί κάθε προτέρημα του προπονητή. Έχοντάς τον τόσο ψηλά στα μάτια του, ανέχεται εύκολα τις φωνές, τις ενδεχόμενες δυστροπίες ή ιδιοτροπίες του προπονητή και ενδεχομένως την πίεση που του ασκεί για να συνεχίσει την εξαντλητική προσπάθεια. Έτσι, συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι ο προπονητής είναι η σπουδαιότερη προσωπικότητα που περνάει από τη ζωή ενός αθλητή…
Πηγή:palema.gr (του Θωμά Παπαδημητρίου)
Aναδημοσίευση : thes-academy.gr