…κι ετσι ξεκινησε το fair play

Η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου είναι το γκολ. Αποτελεί την καθοριστικότερη παράμετρο αυτού που αποκαλούμε «θέαμα» και τον λόγο για τον οποίο οι περισσότεροι παρακολουθούν το άθλημα. Υπάρχουν επίσης κι άλλα στοιχεία που καθιστούν θεαματικό το ποδόσφαιρο: μια καλή ντρίμπλα, κόλπα με τη μπάλα, εντυπωσιακές αποκρούσεις, ακόμη και αμυντικές ενέργειες. Όλα τα παραπάνω αποτελούν το θέαμα. Είναι όμως οι μοναδικοί λόγοι για τους οποίους το ποδόσφαιρο προσφέρει συγκινήσεις;
Η απάντηση σε αυτό – και συμβαίνει ελάχιστες φορές – είναι κατηγορηματική: ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι». Οποιοσδήποτε άλλωστε έχει παρακολουθήσει από κοντά έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, μπορεί να το επιβεβαιώσει. Η ατμόσφαιρα του γηπέδου, ένα πανό των οπαδών ή μια οποιαδήποτε «τυχαία» φάση ενός αγώνα μπορεί να αποτελέσει από μόνη της κίνητρο παρακολούθησης. Κάτι τέτοιο συνέβη σαν σήμερα, πριν από 12 χρόνια.
Η West Ham αντιμετωπίζει την Everton και βρίσκεται στην επίθεση. Ενώ η μπάλα διεκδικείται, ο Paul Gerrard, τερματοφύλακας των ζαχαρωτών, πέφτει τραυματισμένος στο έδαφος. Η φάση συνεχίζεται με τους επιτιθέμενους να σεντράρουν στον αμαρκάριστο Paolo Di Canio, που βρίσκεται εντός περιοχής. Ενώ όλοι περίμεναν απλώς να σκοράρει, συνέβη το εντυπωσιακό: ο Di Canio πιάνει τη μπάλα, δείχνοντας τον τραυματισμένο αντίπαλό του. Για την ενέργειά του αυτή αντίκρισε την κίτρινη κάρτα από τον διαιτητή, στη συνέχεια της χρονιάς όμως τιμήθηκε με το βραβείο Fair Play από τη FIFA.

 ΠΗΓΗ mpalanalyseto.wordpress.com


Το πιο περίεργο στην υπόθεση είναι ότι ο συγκεκριμένος παίκτης είχε ένα παρελθόν (αλλά και… μέλλον, μιας και μιλάμε για το 2000) που δεν προδιέθετε μια τέτοια ενέργεια. Ήταν γνωστό σε όλους ότι ο Di Canio δεν ήταν και το… καλύτερο παιδί. Μόλις δυο χρόνια πριν, είχε επιτεθεί στο διαιτητή του αγώνα με την Arsenal, σπρώχνοντάς τον στο έδαφος, μετά την απόφασή του να τον αποβάλλει. Ακόμη, λίγα χρόνια αργότερα, όταν πλέον θα αγωνιζόταν στη Lazio, θα χαιρετούσε ναζιστικά προς την εξέδρα σε αρκετούς αγώνες της ομάδας του. Γι’ αυτό το λόγο μάλιστα, τιμωρήθηκε από την ιταλική ομοσπονδία. Ο ίδιος δεν έκρυψε ποτέ τις πολιτικές του πεποιθήσεις και την συμπάθειά του στο φασισμό.
Παρ’ όλη την έκπληξη από το παρελθόν του Di Canio, 18η Δεκεμβρίου του 2000 έχει μείνει στην ιστορία. Είναι σίγουρο πως δεν ήταν η πρώτη φορά που εφαρμόστηκε το fair play, από τότε όμως η «αξία» του έγινε πολύ περισσότερο σημαντική απ’ ότι ήταν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι η συγκεκριμένη στιγμή αποτελεί το highlight της καριέρας του Ιταλού επιθετικού και του δίνει περισσότερα «παράσημα» στις καρδιές των οπαδών, από οποιαδήποτε άλλη ενέργειά του.
Καλό λοιπόν το θέαμα, τα γκολ, οι ντρίμπλες, κάτι τέτοιες στιγμές όμως αποθεώνουν το άθλημα, το βοηθούν να προοδεύσει σε όλα τα επίπεδα (όπως και τη νοοτροπία των φιλάθλων) και αναδεικνύουν το μεγαλείο του.