Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Διαιτησία και …παιδικό ποδόσφαιρο (γράφει ο Γιάννης Αμπατζίδης)

Δράττομαι της ευκαιρίας του νέου μου άρθρου για να ευχαριστήσω την ιστοσελίδα thes-academy.gr, γιατί δίνει την δυνατότητα σε νέα παιδιά να εκφράσουν τις απόψεις τους. Εκ μέρους αυτών των παιδιών θα ήθελα να τονίσω ότι δεν είμαστε ούτε δημοσιογράφοι, ούτε συγγραφείς απλά έχουμε κάποιες γνώσεις, άλλοι περισσότερες και άλλοι λιγότερες, δεν είμαστε αυτοί που ήρθαν να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά, ούτε είμαστε πυροτεχνήματα να λάμψουμε και μετά  να χαθούμε. Απλώς θέλουμε να δώσουμε στους γονείς, τα παιδιά και τα στελέχη των ομάδων έναν άλλο τρόπο σκέψης, μία άλλη οπτική γωνία αυτού του θεάματος που λέγεται ποδόσφαιρο, γιατί όπως είχε πει και ο Χαλίλ Γκιμπράν « Όποιος δεν ξέρει και δεν ξέρει πώς δεν ξέρει, είναι τρελός, απόφυγε τον. Όποιος δεν ξέρει και ξέρει πώς δεν ξέρει, είναι παιδί, μόρφωσε το. Όποιος ξέρει και ξέρει πώς ξέρει, είναι σοφός, ακολούθησε τον.»

Το θέμα στο οποίο θα αναφερθούμε σε αυτό το άρθρο είναι ένα ερώτημα το οποίο ταλανίζει αρκετούς προπονητές, γονείς και στελέχη ακαδημιών: Θα πρέπει ή όχι να υπάρχουν διαιτητές στο παιδικό ποδόσφαιρο; Ας ξεκινήσουμε την ανάλυση αυτού του ερωτήματος απ’ο τα ψυχοκοινωνικά στάδια ανάπτυξης του παιδιού κατά τον Edison (1950), τα οποία μας τα παραθέτει ο κ. Δογάνης στο βιβλίο του, Αθλητική Ψυχολογία: Επιστημονική Τεκμηρίωση και εφαρμογές. Το 4ο στάδιο ανάπτυξης του παιδιού είναι  φιλοπονία vs Κατωτερότητα (μετά το 5ο έτος, λανθάνουσα περίοδος): Κατά την περίοδο αυτή το παιδί πρέπει να αποκτήσει τις σχολικές γνώσεις και ικανότητες και να εξοικειωθεί στο πνεύμα της συνεργασίας και της ομαδικότητας. Αν το περιβάλλον του, οικογενειακό και σχολικό, ενθαρρύνει το ενδιαφέρον του παιδιού να γνωρίσει τον κόσμο γύρω του θα αναπτυχθεί το συναίσθημα της εργατικότητας και της φιλοπονίας. Αντίθετα, αν το περιβάλλον ενοχοποιήσει αυτές τις προσπάθειες και θεωρήσει ότι οι προσπάθειες του παιδιού δε γίνονται με τον κατάλληλο τρόπο τότε το παιδί θα εισπράξει απόρριψη, θα βιώσει τα συναισθήματα της αναξιότητας και της κατωτερότητας, οπότε θα πάψει και να προσπαθεί.

 Αν λοιπόν πάνε όλα καλά σε αυτή τη φάση το παιδί αναπτύσσει την ικανότητα αφοσίωσης σε παραγωγική εργασία και επιδιώκει την εμπειρία της χαρά της δημιουργίας, αν όμως το περιβάλλον του δεν αποδεχτεί τις προσπάθειές του θα βιώσει αισθήματα ανεπάρκειας, αδυναμίας ολοκλήρωσης κάποιου έργου και επομένως ματαιότητα για εκ νέου προσπάθεια. Το 5ο στάδιο ανάπτυξης του παιδιού είναι ταυτότητα vs Σύγχυση ρόλων (εφηβεία): Στη φάση αυτή το άτομο έχει αποκτήσει την αφηρημένη συλλογιστική και μπορεί να διαμορφώνει θεωρίες και φιλοσοφικά συστήματα που συνενώνουν σε ένα αρμονικό σύνολο αντιθετικές πτυχές της κοινωνικής συμβίωσης, Μπορεί μέσα από αυτή τη διαδικασία να συνθέσει ένα πρότυπο ιδεώδους κοινωνίας. Αν ο έφηβος μπορέσει να συνενώσει σε ένα ενιαίο σύνολο όλες τις προηγούμενες εμπειρίες του και να δώσει την προοπτική της συνέχειας θα αποκτήσει μια ικανοποιητική ταυτότητα. Χρειάζεται μια σαφή εικόνα για το ποιος είναι, από πού έρχεται, τι στόχους έχει. Στην περίπτωση που το άτομο στο σημείο αυτό αποπροσανατολιστεί και δε διαμορφώσει μια σαφή εικόνα του Εγώ του, καταλαμβάνεται από κρίση ταυτότητας και κρίση ρόλων. Στην περίπτωση που πάνε όλα καλά σε αυτό το στάδιο το άτομο αποκτά αυτοπεποίθηση για την εσωτερική του ομοιομορφία και φανερώνει ενδείξεις καλής σταδιοδρομίας. Στην αντίθετη περίπτωση υπάρχει δυσκολία ανάληψης ρόλων, έλλειψη προτύπων και αίσθηση ευτέλειας.

Αυτό πού είναι φανερό είναι ότι από 6 ( ηλικία όπου συνήθως αρχίζει η ποδοσφαιρική ενασχόληση) έως 10 ετών αυτό που ενδιαφέρει τα παιδιά είναι το παιχνίδι, δεν τους ενδιαφέρει εάν η μπάλα είναι λίγο μέσα ή λίγο έξω, αυτό το οποίο επιζητούν είναι να τρέχουν, να παίζουν και να αναπαράγουν τις κινητικές δεξιότητες που έχουν διδαχθεί από τον προπονητή- παιδαγωγό. Επομένως η πρόταση μου για αυτό το στάδιο είναι να υπάρξουν γήπεδα με ελαστικό- σκληρό υλικό γύρω γύρω που δεν θα επιτρέπει την μπάλα να βγαίνει έξω, δηλαδή κατά πρώτο λόγο δεν θα υπάρχουν γραμμές αράουτ και κόρνερ, γιατί με αυτές αλλοιώνεται ο ρυθμός του παιχνιδιού και κατά δεύτερο λόγο θα επιτυγχάνονται περισσότερα γκολ (το αποκορύφωμα της χαράς του παιδιού στο ποδόσφαιρο). Από εκεί και πέρα δεν θα πρέπει να υπάρχει διαιτητής σε παιχνίδια τέτοιων ηλικιών, γιατί τα παιδιά έχοντας μάθει από τους προπονητές τους πιο απλούς κανόνες του παιχνιδιού (δεν κλοτσάω και δεν σπρώχνω τον αντίπαλο, κάνεις δεν πιάνει την μπάλα με τα χέρια εκτός του τερματοφύλακα κτλ.) πλέον πρέπει να αρχίσουν να τηρούν τους κανόνες από μόνα τους, έτσι ώστε να αναπτύξουν τις άξιες της δικαιοσύνης και της εντιμότητας.

Στο επόμενο στάδιο από 11-14 ετών τα παιδιά πλέον αρχίζουν να μαθαίνουν τους λίγο πιο εξειδικευμένους κανόνες του παιχνιδιού, όπως το πλάγιο άουτ, το κόρνερ και όλα αυτά σε ένα γήπεδο όπως το γνωρίζουμε στην σημερινή του μορφή. Πάλι και σε αυτό το στάδιο δεν πρέπει να υπάρχει διαιτητή, γιατί τα παιδιά έχοντας υιοθετήσει τις αξίες της δικαιοσύνης και της εντιμότητας καλούνται πλέον να τις αποδείξουν σε πιο δύσκολες συνθήκες- κανόνες με την βοήθεια των προπονητών τους όπου κρίνεται απολύτως απαραίτητο.   Στο τελευταίο στάδιο από 15-18 ετών τα παιδιά- έφηβοι πρέπει  να μάθουν όλους τους κανόνες αυτού του αθλήματος, ακόμα και τους πιο εξειδικευμένους, όπως το offside, έμμεσο – άμεσο φάουλ κτλ. Σε γήπεδο κανονικών πλέον διαστάσεων. Εκεί καλούνται να αποδεχθούν τον διαιτητή ως μέλος αυτού τού παιχνιδιού.    Μέχρι εδώ στην θεωρία όλα καλά, στην πράξη όμως; Θα έρθει κάποιος γονιός να μου πει « καλά τα λες, αλλά πέρνα μία βόλτα το Σαββατοκύριακο από τα γήπεδα που παίζονται τα παιδικά πρωταθλήματα να δείς τι γίνεται».

Από την μικρή μου εμπειρία (7 ετών) σαν προπονητής σε ποδοσφαιρικές ακαδημίες, έχω πλέον προσδιορίσει ότι 2 είναι οι κύριοι λόγοι εκνευρισμού και αψιμαχίας- λογομαχίας σε ένα παιχνίδι του παιδικού ποδοσφαίρου:

1) Οι γονείς έξω από το γήπεδο κάνουν τους διαιτητές, όταν δεν υπάρχει διαιτητής, ενώ εάν υπάρχει τον βρίζουν για κάθε λάθος σφύριγμα κατ’ αυτούς. Το παράδοξο είναι ότι αν θα ρωτήσουμε έναν γονιό « γιατί δεν γίνεσαι διαιτητής;» θα μας απαντήσει « εγώ; Διαιτητής; Αποκλείεται!!!»
2) ο πιο κατακριτέος λόγος είναι η διαφωνία των προπονητών για ένα κόρνερ ή ένα φάουλ, κάτι που φέρνει εκνευρισμό τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου.


Το συμπέρασμα- παράκληση προς τους γονείς και κυρίως προς τους συναδέλφους μου προπονητές (που πρέπει να το διδάξουν και στους γονείς) είναι να αφήσουν τα παιδιά τους να ευχαριστηθούν το παιχνίδι ΤΟΥΣ, γιατί είναι δικό τους παιχνίδι και κανενός άλλου εντός και εκτός γηπέδου... εις το επανιδείν.

 Ο Γιάννης Αμπατζίδης είναι πτυχιούχος του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού Θεσσαλονίκης , κάτοχος του Διπλώματος προπονητικής UEFA B’ και BLS/AED PROVIDER COURSE. Έχει διατελέσει προπονητής και τεχνικός διευθυντής των ακαδημιών του ΠΑΟΝΕ, προπονητής της ακαδημίας Πυρσός Elite και τώρα είναι προπονητής στον AJAX Youth Academy Thessaloniki. Έχει μάθει τα μυστικά του ποδοσφαίρου στις ακαδημίες του Αχιλλέα Περαίας ,Bebides 2000 και στην επιλογή  του στις ομάδες  επιλέκτων της ΕΠΣΜ.
www.thes-academy.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: